Εξετάζοντας μια πολιτική, οικονομική ή κοινωνική διαδιακασία, ένα προτσές δηλαδή (ή project) μέσα σε έναν πολιτικό σχηματισμό πρέπει, τα όργανα που την όρισαν να κρίνουν την πορεία της. Δηλαδή αυτοί που όρισαν την διαδικασία πρέπει να την κρίνουν, να αυτοκριθούν δηλαδή και να επαναπροσδιορίσουν τους στόχους. Αυτό είναι αυτοκριτική και είναι συλογική διαδικασία.
Στις ΗΠΑ και στην ΕΣΣΔ, αυτά είναι εκ των ουκ άνευ. Εδώ στην Ελλάδα έχουμε γίνει πολύ Ευρωπαίοι και μέσα από την ορθοδοξο-καθολικό-προτεσταντική νοοτροπία, έχουμε δόσει στην αυτοκριτική μία έννοια τιμωρίας: "Πήγαινε στο δωμάτιό σου να κάνεις την αυτοκριτική σου και μετά έλα να ζητήσεις συνγώμη και να μου πεις που έκανες λάθος για να σιγουρευτώ ότι κατάλαβες και δεν θα το ξανακάνεις".
Με αυτή την παρεξήγηση η αυτοκριτική θεωρήθηκε παλαιοκομματικό κατάλοιπο. Χωρίς αυτή όμως είναι όλοι κωλοτούμπες, γιατί κανείς δεν εξηγεί γιατί άλλαξε πορεία. Αφού λοιπόν με μία απαξιωτική συμπεριφορά και τουπέ τα διαγράψαμε όλα ως παλαιοκομματικά, ας τρίψουμε τώρα όλους τους κωλοτούμπες στα μούτρα μας.
